Calgerianen, snowboarden en werken

Hi there,

Dit is wat ik elke dag en overal hoor. Als je een Canadees aanspreekt, is dit het eerste wat hij/zij zegt en meestal wordt dit gevolgd door: „How are you doing today?” Je kunt dan je hele dag bespreken, maar ook gewoon zeggen dat het goed gaat. Als je zin hebt stel je dezelfde vraag terug, als je dat niet doet dan bedank je in ieder geval voor de belangstelling. En of deze (tweede) vraag nou echt een oprechte vraag is of meer een formaliteit, daar ben ik nog niet over uit. Want hoewel ik in het begin het idee had dat het inderdaad gewoon bij de begroeting hoorde, krijg ik nu toch het idee dat mensen oprecht vragen hoe het met je gaat. Want als je namelijk dezelfde vraag terug stelt, krijg je per persoon verschillende antwoorden, van: „Good” tot „I am actually having a great day today” met dan nog een twee zinnen erachteraan. Deze openheid valt me op als een van de eigenschappen van Calgerianen (of kan ik dat meteen zeggen over het hele Canadese volk?). Ze zijn beleefd, open, gastvrij en hebben in tegenstelling tot Nederlanders, volgens mij, nooit haast. Ook zijn het eerlijke mensen, als voorbeeld mijn zoektocht naar een Canadese simkaart. Ondanks mijn in Nederland gekochte dual-sim telefoon die ook op de Canadese bandbreedte zou moeten werken, bleek het hier toch lastig te zijn een provider te krijgen. Want geen van allen zijn compatibel met mijn mobiel. Van de ene provider werd ik doorverwezen naar de ander en allemaal kwamen ze met opties waar ik het nog meer kon proberen. Één bedrijf was zelfs zo eerlijk (nog voordat we geprobeerd hadden of hun simkaart werkte) om te zeggen dat voor een prepaidkaart je beter bij de andere provider kon zijn, omdat die gewoon een stuk goedkoper waren! Gelukkig heb ik uiteindelijk toch een provider kunnen vinden, dus ben ik niet alleen afhankelijk van mijn Nederlandse nummer.

Om verder te gaan waar mijn vorige verhaaltje was gestopt: het snowboard tripje naar Lake Louise was echt geweldig! Fantastische sneeuw, de hele dag zon en een persoonlijke gids, die me alle mooie pistes heeft laten zien. Het was een mooie eerste kennismaking met het Canadese wintersporten en ik was eigenlijk meteen overtuigd dat ik nooit meer naar de Franse of Oostenrijkse Alpen wilde, want tja qua tijd ben je ongeveer even lang onderweg (9 uur vliegen of 8 uur in de auto, wat maakt het verschil?!). Ook heb ik nog wel even kunnen nagenieten, want ik was namelijk vergeten mezelf in te smeren en als je dan de hele dag een strak blauwe lucht hebt, heb je 's avonds een mooi rood gezicht met twee witte cirkeltjes om je ogen. Een goede leer voor de volgende keer!

Het snowboarden beviel me zo goed, dat ik meteen navraag heb gedaan bij de studenten ski en board club van de universiteit en wat bleek: ze hadden voor afgelopen weekend hun laatste tripje op de planning staan. Nadat ik ook mijn lidmaatschap had betaald mocht ik mee en vertrokken we vrijdagmiddag naar Panorama. De reis duurde ongeveer drie en een half uur, maar voordat we de bus in gingen moest er natuurlijk geproost en gezongen worden (ze hebben zelfs een eigen lied, wat heel makkelijk is, want je hoeft het alleen maar na te zingen!). Nou weet ik (uit ervaring) dat studenten veel kunnen drinken, maar toch stond ik afgelopen weekend wel weer verbaasd. Maar goed, snowboarden daar was ik voor gekomen. Helaas waren de (weers-)omstandigheden iets minder dan de week ervoor, maar alsnog een graadje of 10-15 waardoor het prima toeven was. Zondagochtend was de sneeuw nog bevroren van de nacht, maar gedurende de dag werden de condities beter en brak af en toe ook nog het zonnetje door. Samen met een hotel dat aan de piste lag en een hot tub, was dit een geslaagd weekend. Oh ja en nog een kleine traditie van de club: zondagmiddag de Martini run. Dit houdt in: eerst met z'n allen in een bosje (want drinken mag niet in het openbaar) een beetje moed indrinken (of om warm te worden) met Jägermeister, om vervolgens je kleren uit te trekken en in je blote bast naar beneden te gaan op je ski's/snowboard. Als je het wilt mag je dan ook nog je broek naar beneden trekken, maar uiteraard wel altijd je handschoenen aan en je helm op! En dan maar hopen dat je niet valt. Daarna was nog even tijd voor een laatste lift omhoog en nog één keer (dit keer wel normaal gekleed) de berg af te gaan, voordat we huiswaarts keerden.

Naast alle leuke activiteiten moet er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden, dus overdag (en soms zelfs 's avonds) ben ik gewoon bezig met mijn stage. Die bestaat nu vooral nog uit het lezen van literatuur, om een idee te krijgen hoe in vergelijkbare stroomgebieden over de hele wereld overstromingen worden aangepakt, maar vanaf volgende week begint het modelleergedeelte. Dan ga ik met een programma werken (Delft3D), waarmee ik de rivier ga 'namaken' om vervolgens het sediment transport (de stenen die op de bodem liggen) in de rivier te kunnen modelleren. Het klinkt allemaal leuk, maar ik heb begrepen van een andere student die er momenteel mee bezig is, dat het programma af en toe behoorlijk een "pain in the ass" kan zijn. We zullen zien...

Om nog terug te komen op de gastvrijheid van de Calgerianen: vandaag kreeg ik van mijn begeleidster de uitnodiging om zondag (Eerste Paasdag) bij hen thuis te komen eten. Ik moet zeggen dat ik een beetje verbaasd was, maar de vraag had ik wel kunnen verwachten. Want als ze niet bezig waren geweest met de verbouwingen aan hun huis, dan had ik de eerste dag al bij hen gegeten. Uiteraard heb ik het aanbod niet afgewezen, dus we zullen zien wat een Canadese familie eet/doet moet Pasen. Zouden ze ook eieren zoeken in de tuin?

Regards,
Bram